Portret: Raven

Ik ben Raven. Dirigent, hoorniste, schrijfster en hartstochtelijk natuurliefhebber, en ik heb die dingen zelfs een tijd gecombineerd door 15 jaar op Kreta te wonen en werken. Maar nu door omstandigheden alweer 11 jaar terug in dat overwegend koude Nederland. En transvrouw.
Er zaten wat maanden tussen het moment dat ik de vragen kreeg (en onmiddellijk beantwoordde), en de deadline voor het opsturen ervan. In de tussentijd gebeurden er dingen die mijn leven nogal radicaal veranderden. Je vindt hieronder mijn oorspronkelijke antwoorden, op het eind waar nodig van een aanvulling voorzien.

Van Flora kreeg ik deze vragen:
1. Wat wil je het liefste doen in je leven en wanneer ga je dat doen?
Die is makkelijk: zoveel als momenteel menselijk mogelijk is vrouw zijn en als vrouw leven. Dat laatste doe ik al 3 1/2 jaar, en dat gaat niet alleen over een jurk aantrekken en make up op doen, maar vooral ook over hoe ik gestaag verander, van buiten maar vooral ook van binnen. In augustus komt voor het uiterlijk eindelijk de laatste etappe in zicht, de geslachtsbevestigende operatie. Daar zie ik al twee jaar naar uit, al weet ik donders goed dat ik altijd een speciaal soort vrouw zal blijven. Een nèt-niet-helemaal vrouw waarschijnlijk, voor de meesten. Of een helemaal niet, afhankelijk van hoe je tegen die dingen aankijkt. In de tussentijd heb ik gelukkig kunnen ervaren dat Poink werkelijk de inclusieve groep is die ze graag wil zijn.
Inmiddels heeft half augustus die operatie ook daadwerkelijk plaatsgevonden, en als ik dit schrijf ben ik, 6 weken later, nog steeds aan het herstellen. Het gevoel dat je lijf eindelijk, eindelijk klopt met hoe je jezelf ervaart is waarschijnlijk moeilijk voor te stellen, en niet te beschrijven. Maar overweldigend mooi en intens.
Stiekem vraag ik me wel eens af of die operatie ècht hetgene is waar ik het meeste naar verlang… Zou ik niet nog liever een fijne relatie hebben? En wanneer (en hoe) ga ik dàt dan doen? O, ik zal me heus nog wel eens op een datingsite inschrijven – ná de operatie. Maar het gaat niet gebeuren denk ik, die relatie. Kan me niet voorstellen dat er veel vrouwen zijn die een transvrouw als romantisch materiaal kunnen zien. In mijn geval zou het mezelf ook verbazen, als ik voor de badkamerspiegel mijn pruik afzet, dagelijkse onontkoombaarheid – ik ben wel 65, met alle kalende testosteron-gevolgen van dien.
Misschien is het echt zo, dat er niet veel vrouwen zijn die een transvrouw als romantisch materiaal kunnen zien. En misschien valt het in Nederland toch wel mee, zeker ten opzichte van de meeste Angelsaksische landen. Hoe dat ook zij, gelukkig bestaan er altijd uitzonderingen…

2. Als je valt, hoe sta je dan weer op?
Ik ben erg goed in vallen. Stond ooit boven op een keukentrap het plafond te texen, toen een van de poten afbrak en ik naar beneden kukelde. Niets aan de hand, behalve wat beurse plekken. En ik ben een keer met mijn fiets over de kop geslagen, toen mijn muzieklessenaar tussen de spaken van mijn voorwiel kwam. Zelfde resultaat. Opstaan was geen probleem toen.
Maar ik neem aan dat je dat andere vallen bedoelt… en ook daar ben ik erg goed in. Alleen opstaan is wat moeilijker dan. Hoe doe ik dat in vredesnaam? Ik weet wel hoe ik het zou willen doen – uithuilen op de schouder van een, nog liever ‘de’, dierbare vriendin, en in een liefdevolle sfeer getroost worden en bijkomen. Maar zo’n vriendin moet je hebben dan, het liefst een beetje in de buurt. En bij mij ontbreekt dat verregaand. Natuur dan, of allerhande meditatieoefeningen. Hm. Heb ook allerhande bewustzijnstrainingen gedaan die daar soelaas in zouden moeten kunnen brengen. Maar het enige wat bij mij vooralsnog ècht werkt, is een select aantal klassieke muziekstukken. Mahlers Das Lied von der Erde bijvoorbeeld, of het Requiem van Berlioz (of zijn Te Deum – het hoeven niet persé depressieve stukken te zijn.) Hard op mijn koptelefoon. Heb het met diverse popalbums die me dierbaar zijn ook wel geprobeerd, maar alleen Leonard Cohen komt dan af en toe in de buurt.

3. Wat is het allermooiste?
Wat is het àllermooiste? Jeetje, wat een vraag. Ik ben geneigd principieel te zeggen dat dat nooit één ding kan zijn. Er is zó veel onvoorstelbaar mooie muziek, geweldige boeken, katten en andere dieren, zo waanzinnig veel prachtige vrouwen – en Kreta is er ook nog natuurlijk. En terwijl ik dat al protesterend op zit te schrijven, komt er een besef over me dat er misschien toch iets allermooist is – de blik die twee mensen wisselen die van elkaar houden. Zou mooi zijn als ik er daar nog ooit één van zou kunnen zijn.
En toen kwam ik dus, even voor de operatie, zo’n uitzondering van vraag 1 tegen. En groeide de intensiteit van onze vriendschap, en werd wederzijdse liefde. Jee, wat is dat ongelooflijk heerlijk. En wat is ze prachtig als ze naar me kijkt…

Mijn 3 vragen gaan naar Emily.

Groeten

Raven