Portret: Lenny
45 Jaar geleden werd ik geboren in Stramproy, een dorp aan de Belgische grens in Midden-Limburg. Ik ben gaan studeren in Nijmegen en ben gaan wonen in Arnhem. Vlak nadat ik in 2010 vanuit Arnhem met Poink begon ontmoette ik een vrouw voor wie ik uiteindelijk naar Schoonhoven ben verhuisd. We zijn enkele jaren getrouwd geweest en hebben samen 2 kinderen op de wereld gezet waarvoor we in co-ouderschap zorgen. Ik hou ontzettend van Poink, mijn twee kinderen, dansen en van mijn werk als ouderenadviseur.
De vragen voor dit jubileumnummer hebben mij ontzettend bezig gehouden de afgelopen tijd. Ik vond het een kado dat ze me gesteld werden. Sommige vragen heb ik echt dagenlang met me mee laten reizen. Het was alsof ik mezelf opnieuw leerde kennen op sommige fronten. Dingen waar ik lange tijd niet echt over had nagedacht en waar ik in sommige gevallen toch écht even grondig op zelfonderzoek moest. Dankjewel aan alle vragenstellers!’
Nu dan, de tien vragen, in willekeurige volgorde. Voor elk Poinkjaar één:
Loes: Wat is de beste les die jij in de afgelopen drie jaar geleerd hebt?
Poeh! Ik denk dat dat toch is geweest dat als iemand niet voor mij kiest, ik die ander los heb te laten. En dat dat het beste én soms het moeilijkste tegelijk is, ook vanuit het oogpunt van zelfzorg.
Nancy: Hoe behoud jij je innerlijke rust?
Ik heb alweer een hele tijd geleden heel intensief zijnsoriëntatie beoefend en ben daar een stuk rustiger en stabieler door geworden. Ik neem nog weleens mijn toevlucht tot mediteren als het niet goed met me gaat. Ik weet ook dat dat volgens sommige mensen niet echt dé manier is haha. Ik voer veel innerlijke dialogen met mezelf waardoor ik meestal snel kan achterhalen wat me dwars zit. Weten wat er speelt in mij, geeft mij heel veel rust. Ik kijk zoveel mogelijk alles zo recht mogelijk aan, precies zoals het is. Dat is niet per se makkelijk, maar geeft me uiteindelijk dus… ja…. rust :-).
Danielle: Met wie zou jij wel eens een beschuitje willen eten als jij het voor het zeggen had?
Hahaha. Ik houd niet van beschuit, maar een kopje koffie of een croissantje, mag dat ook? Er zijn best wat mensen die ik gruwelijk aantrekkelijk vind. Maar voordat ik met iemand het bed deel, zoek ik de verbinding ook op emotioneel vlak. Afijn, dat alles gezegd hebbende heb ik een fysiek zwak voor bijvoorbeeld Thorn Roos de Vries (ik heb hen zien dansen, echt geweldig), Dylan Moreland en Tasha Williams. Om maar eens even 3 voorbeelden te noemen. En (uit een andere hoek) Marieke Elsinga; humor, flapuit, ad rem en mooi.
Angela: Bij welke gebeurtenis van Poink kreeg jij een vlindergevoel?
Heel vaak! Ik kan het meeste blij worden als er een behoorlijke diversiteit aan vrouwen is die met elkaar in gesprek raakt. Als mensen het zichtbaar naar hun zin hebben. Als ik zie dat er echt ontmoeting plaatsvindt. Contact tussen mensen, daar word ik immens blij van. Dan kun je me nog net niet zien opstijgen.
Suzanne: Als je jezelf vergelijkt met een dans, welke dans(stijl)en zijn er dan gedurende je leven de revue gepasseerd, welke past nu bij jou en is er 1 die je voor jezelf wenst voor de toekomst?
Pfoe!…. Mezelf vergelijken met een dans vind ik erg lastig.
Ik denk dat ik zeker tot mijn 18e weinig gedanst heb, het was eerder een soort ontwijken denk ik. Ik bewoog eerder vanuit hetgeen waarvan ik dacht dat mijn omgeving dat van mij verwachtte. Ik ben rond mijn 30e de salsa gaan dansen. En rond mijn 40e biodanza. Letterlijk dan, of ik nou ook vanaf mijn 30e mijn heupgebied ben gaan ontdekken vind ik moeilijk te zeggen. Wel dat daar beweging in is gekomen, dat is zeker. Beide dansen zijn geweldige ontdekkingen geweest. Ik kon als kleuter niet eens de koprol, zo onhandig was ik met mijn lijf. De salsa heeft me heel vertrouwd gemaakt met mijn eigen lijf en me laten zien dat ik best leuk kan dansen. Stukje zelfvertrouwen en ook meer landen in mijn lijf, zeker. Hoewel ik me dat naderhand pas ben gaan beseffen. Biodanza heeft enorme verdieping gebracht in hoe ik contact maak in de dans met mezelf en anderen. Dit is niet echt het antwoord op je vraag realiseer ik me. Maar wel een beetje misschien 😉
Ik wens mezelf de tango: verbinding, gracieus, speels, passie, rust afgewisseld met actie. Prachtig! De erodanza is trouwens ook een goede gooi, omdat ik mezelf de variatie en afwisseling, de diepte en de volte toewens van al het vrouwelijke én mannelijke dat ik van mezelf kan omarmen. En om zo mijn leven te dansen.
Shelly: Ik ben wel benieuwd of je Poink ervaart als een kindje van je en in welke context/vorm?
Jazeker. In de zin van verantwoordelijkheidsgevoel, los moeten en willen laten en dat heel zorgvuldig willen doen (loslaten in de zin van: andere vrouwen ook grote(re) verantwoordelijkheden laten dragen binnen Poink). Ook in de zin van trots; ik kan trots zijn op Poink, als iets dat ik koester en dat ook (mede) vorm krijgt buiten mij om. Iets om naar te kijken van een afstandje en te bewonderen.
Monique: Zou jij jezelf eerder als een rationeel of een emotioneel type beschrijven? Of voel jij je wat dat betreft helemaal in balans?
Ik voel me sinds een aantal jaar behoorlijk in balans. Meestal dan hè. En bij deze vraag raak ik makkelijk in de war. Want misschien ben ik nog wel het meest mentaal actief, al heb ik dat lange tijd een onaantrekkelijke eigenschap van mezelf gevonden. Ik ben zeker ook een emotioneel iemand. Ik praat het liefste vanuit mijn gevoel. Maar deze vraag brengt me gek genoeg wel aan het twijfelen over mezelf. Ben – vanuit deze vraag – ook wel benieuwd hoe anderen mij zien en ervaren.
Elke: Wat is je grootste angst die je te lijf wil gaan?
Ik ben bang dat ik later ga dementeren. Mijn oma had het. In mijn werk kom ik soms in aanraking met de beginnende fases van dementie. Of hoor ik van collega’s (die bijvoorbeeld case-manager dementie zijn) hoe het deze mensen in een later stadium vergaat. Ik vind het vreselijk beangstigend. Het is een ziekte die toeneemt en waar vrouwen vatbaarder voor lijken te zijn. En ik ben nu zo blij met mijn creatieve en snelle geest. Hopelijk blijft het mij bespaard.
Annick: Wat heeft Poink jou gebracht in je persoonlijke ontwikkeling de afgelopen tien jaar?
Poink heeft mij werkelijk enorm veel gebracht. Ik vond groepen vreselijk eng. Dat is door Poink heel erg getransformeerd. Het gemak waarmee ik met Poink ben gestart en hoe ik dat deed, daar was ik me eerst niet van bewust. Later bij een loopbaancoach werd me duidelijk dat het hier gaat om een soort van (in alle bescheidenheid) kernkwaliteiten en dat ik er goed aan doe werk te zoeken dat daarbij aansluit. Dat heeft me goed geholpen toen ik vast was gelopen in het onderwijs en ik ben inmiddels erg blij met de overstap naar het welzijnswerk waar ik ook kan organiseren, initiëren, netwerken en samenwerken met veel verschillende mensen. Ik kom via Poink in aanraking met allemaal vrouwen die wat mij betreft allemaal spiegels kunnen zijn voor mijzelf. Waardoor ik me af kan gaan vragen: wie ben ik eigenlijk, waar sta ik voor, welke rol heb ik in dit contact, wat staat me te doen? Dat is soms ingewikkeld maar vaak ontzettend mooi en daar voel ik me mega dankbaar voor. Ik kan bijna niet samenvatten hoezeer Poink mij heeft geholpen om mezelf te ontwikkelen.
Hester: (Wat) zoek jij (in) een vrouw?
Wat een leuke vraag. Ja, ik sta wel weer open voor de liefde. Ik vind zelfbewustzijn belangrijk en ook erg aantrekkelijk. Ik zoek iemand met wie ik de diepte in kan gaan qua gesprekken vanuit diep respect voor elkaar. Toewijding aan elkaar. Dat je je aan elkaar kunt ontwikkelen en elkaar als het moet weer recht op de benen weet te zetten. Ik wil ook graag urenlang met elkaar kunnen dansen of vrijen of beide. Bij elkaar zijn zonder iets te hoeven. Ze kent haar eigen emoties goed, heeft een open blik naar de wereld (positief, optimistisch, nieuwsgierig), heeft één of andere kleine of grote passie en kan om zichzelf lachen.
Lenny
December 2020 – jubileum editie, 10 jaar Poink
