Portret: Gisèle
Ik ben Gisèle, ik ben 44 jaar en ik woon en werk in Leeuwarden als manueel en oefentherapeut. In 2020 las ik een artikel in ZijaanZij over Poink; dat Poink activiteiten organiseert in Nijmegen en omgeving. Dat kwam me heel goed uit: ik was namelijk op zoek naar mogelijkheden om de vechtsporten c.q. zelfverdedigingssporten (Martial Arts) op de agenda te zetten binnen de EuroGames Nijmegen 2022. Daarvoor moest ik een samenwerkingsverband met mensen in Nijmegen hebben. Het artikel over Poink kwam dus op het juiste moment. Inmiddels staan de Martial Arts op de agenda, is Lenny Janssen de coördinator geworden daarvan én…. heeft zij ook nog mijn hart veroverd ;-). Bij Poink doe ik graag mee aan diverse activiteiten, voornamelijk de “Dialoog” en het “Huiskamercafé”. Ik hoop jullie natuurlijk allemaal te zien tijdens de EuroGames in Nijmegen – véél sporten zijn vertegenwoordigd!’
Waar kom jij uit de verf en waarom? In welke rol of omgeving? Welk talent spreek je dan aan? En welk talent zou je graag verder ontwikkelen?
De bouw van de mens (zowel fysiek als mentaal), heeft me altijd gefascineerd. Het bewegen….Voornamelijk de manier waarop het lichaam zo ingenieus in elkaar zit. Als het over gewrichten en spieren gaat, raak ik nauwelijks uitgepraat. Het verwondert me enorm: de manier waarop het lichaam altijd eigen problemen probeert op te lossen. Soms met succes, en in andere gevallen met moeite of tegenslag.
Dat gaat in mijn geval gepaard met een dosis inlevingsvermogen en het kunnen waarnemen, observeren wat om me heen gebeurt, zoals goed kijken hoe iemand beweegt, hoe klein de beweging ook kan zijn. Het is ontzettend fijn om het gezicht van een kind te zien dat bijvoorbeeld voor het eerst de eigen voetjes ontdekt, de glimlach die dan naar voren komt 😊, of iemand die al een tijdje niet goed kon bewegen en na meerdere pogingen toch wel weer op de benen komt. Daar geniet ik er enorm van.
Welk talent ik nog meer zou kunnen ontwikkelen….dat is lastig. Wellicht het feit dat ik moeite heb met accepteren dat “iets” niet kan. Op een of andere manier heb ik altijd een subtiele hoop dat dingen toch anders zullen gaan. Er wordt gezegd dat een ezel zich niet twee keer stoot, en dan denk ik….dan heb je Gisèle nog niet ontmoet. Mijn koppigheid is soms heel handig, maar zeer onhandig als ik niet snel kan stoppen. In mijn wereld moet ik een onderwerp van alle hoeken omdraaien om uiteindelijk te geloven dat het niet anders kan. Misschien zou ik (met gemak) moeten leren dat sommige dingen hun koers volgen ongeacht wat ik zou willen doen.
Welke waarde(n) vind je belangrijk in je persoonlijke en professionele leven? Waarom? Dat kan van alles zijn, van integriteit tot plezier, humor of verbinding. Hoe leef je deze waarde?
Persoonlijk stel ik het enorm op prijs als mensen eerlijk zijn en liefdevol naar de medemensen kijken. Barmhartigheid en compassie vind ik zelf de sleutel tot goed contact met anderen. De ander echt ontmoeten en diegene de gelegenheid geven om werkelijk zich-/haarzelf te mogen zijn. Ruimte en geborgenheid bieden zodat de ander niet de behoefte voelt om zich te verschuilen. Zowel professioneel als persoonlijk wil ik dat de ander werkelijk zichzelf kan zijn. Dat diegene zich gezien en gehoord voelt, op een respectvolle manier. Dan pas kan diegene ook echt bewegen.
Als bewegingstherapeut is het eerst dat ik deel met mijn patiënten dat hun lichaam niet “stom” is. Als om wat voor reden dan ook iemand krom gaat lopen, dan is het níet mijn eerste reactie om de boel gelijk “recht” zetten, maar eerder om zo’n respons van het lichaam te begrijpen. Heeft een kind op een spijkertje gestapt, dan hoef je echt niet als moeder tegen het kind te zeggen dat het nu “mank” gaat lopen. Dat gaat vanzelf, want het lichaam “bedenkt” zelf hoe het alsnog eigen balans houdt. Zou ik tegen het kind zeggen dat het nu niet mank mag lopen, dan ga ik voorbij aan het feit dat er waarschijnlijk een reden is waarom het kind mank loopt. Respectvol omgaan met het lichaam, want zo goed weet het lichaam echt hoe het dingen oplost. Soms moet er geholpen worden, maar wel met respect voor wat het lichaam zelf bedacht heeft. Dat is voor mij het belangrijkste.
Iedereen draagt een steentje bij aan de maatschappij. Wat is jouw steentje? En waarin zit dat? Zit dat bijvoorbeeld in kunst, dienstbaarheid aan anderen, activisme, mensen blij of gezond maken of zit het voor jou niet in iets doen, maar in een bepaalde zijnsstaat of levenshouding?
Hmmm, de andere bijstaan zou ik zeggen. De ander werkelijk ontmoeten en oprecht empathisch luisteren naar wie de persoon is. Zo kan de ander zichzelf herontdekken en eigen kracht aanspreken. Heel erg mooi om die blik te vangen als iemand barmhartig naar zichzelf kijkt.
Katholiek opgevoed, vind ik het concept van “katholiek sociaal denken” heel belangrijk. Die vier waarden daarvan zijn “menselijke waardigheid, bonum commune, subsidiariteit en solidariteit”. Deze vier waarden zijn voor mij een soort radar voor hoe ik in het leven sta. Als je meer over het “katholiek sociaal denken” wilt weten, kijk maar eens hier.
Bonusvraag: Waar ben je trots op? Waarom?
Er zijn niet veel landen die het concept van vrijheid werkelijk toepassen in hun beleid. Het feit dat men in Nederland de moeite heeft genomen de vrijheid van de mens meer ruimte te geven (beleid rondom drugs, euthanasie, homohuwelijken etcetera) daar ben ik enorm trots op.
Ook trots dat ik weer mijn hart heb durven openen, de liefde aanvaarden, te mogen voelen dat ik van iemand mag houden en zeker met haar mag zijn. Daar ben ik ook enorm trots op.
Gisèle
Maart 2022
